PUBLIKACJA O ŚP. Henryku Rutkowskim absolwencie lp3 w Inowrocławiu matura 1953
Wincenty Mazurek absolwent LP w Inowrocławiu matura 1953r. przekazuje nam wiadomość następującej treści:
Pani Wanda Rutkowska, żona naszego kolegi Henryka Rutkowkiego przesłała mi w listopadzie 2018 r. cztery egzemplarze książki o swoim mężu zatytułowane „Henryk Rutkowski 1934 – 2015 na scenie i w życiu”. Jedna z nich ma dedykację dla Stowarzyszenia „Belfer” i będzie w naszej Izbie Pamięci. Już ją przekazałem 21 listopada 2018 r.
Druga jest dedykowana dla mnie, za co jestem Jej wdzięczny. Jeśli ktoś będzie chciał wypożyczyć, to chętnie ją prześlę. Kontakt Tel. 52 353 03 40
Książkę od pani Wandy otrzymała też Ewa Pyszkowska (z d. Pietrzak), Urszula Goździecka-Rykowska z d. Dembowska (obie matura 1954) .Inowrocław, 21 listopada 2018 r. Wincenty Mazurek (LP 3 matura- 1953)
A oto awers okładki tej publikacji
Rewers okładki publikacji
Publikacja zawiera 254 strony, dwie części. I część NA SCENIE to 4 Rozdziały, Aneks 2 części i Suplement wydawcy. W II części W ŻYCIU jest 15 artykułów.
Przytoczę tytuły niektórych rozdziałów, gdyż one już mówią jakim wszechstronnym artystą był nasz kolega i jakie sukcesy uzyskiwał:
Henryk Rutkowski, tancerz, choreograf, kreator form estradowych;
Artysta baletu Opery Warszawskiej oraz Teatru Wielkiego w Warszawie;
Działalność choreograficzna w stołecznych instytucjach kultury – Państwowa Operetka Warszawska, współpraca z Telewizją Polską;
Realizacje choreograficzne w teatrach w Polsce i za granicą;
Wypowiedzi przyjaciół, znanych artystów, reżyserów o Henryku Rutkowskim jako artyście i zacnym człowieku w pracy i rodzinie;
Dzieciństwo i pierwsze doświadczenia zawodowe.
Jest też artykuł zatytułowany SZKOLNY ARTYSTA przyjaciel autorstwa Wincentego Mazurka – kolegi z licealnej ławy śp. Heńka Rutkowskiego (LP 3 – matura 1953). Oto jego treść:
Wspomnienia z Liceum Pedagogicznego w Inowrocławiu
Spotkaliśmy się w 1949 roku, w pierwszej klasie Liceum Pedagogicznego w Inowrocławiu. Bardzo szybko staliśmy się zgraną grupą, a z Heńkiem przyjaciółmi. Heniek wyróżniał się wysoką kulturą osobistą i tzw. wrodzoną inteligencją. Cechy te sprawiły, że w naszej społeczności stał się postacią wyjątkową, bez wątpienia bardzo znaną i docenianą. Cechowała go ponadto życzliwość w stosunku do koleżanek i kolegów. Dlatego tak bardzo był lubiany, zwłaszcza przez koleżanki.
Heńka od zawsze fascynowała sztuka. Potrafił nas, czternasto i piętnastoletnich chłopaków ze wsi, zmotywować do pójścia do teatru. Jako że mieszkaliśmy w internacie, nie zawsze było to takie proste. Do godziny dwudziestej wszyscy musieliśmy wrócić. Inicjatywa podobała się nam, a on cały zadowolony. Heńkowi marzyła się kariera aktorska. Brał udział w szkolnych akademiach, występował w przedstawieniach , małych formach teatralnych oraz w sztukach jak „Dziady”, czy „Eugeniusz Oniegin”.
W klasie trzeciej, Heniek wyszedł z inicjatywą utworzenia zespołu tanecznego. Pomysł chwycił. Z gotowym składem zespołu udał się do Bronisławy Gólczewskiej, profesorki wychowania fizycznego, z prośbą, aby nauczyła nas jakiegoś tańca. Pierwszym tańcem była stosunkowo łatwa – „polka białoruska”. Następnym był mazur, który stanowił dużo większe wyzwanie. Mimo to, występując na eliminacjach wojewódzkich spotkaliśmy się z dużym uznaniem. Potem przyszła kolej na następne. Heniek z czasem stawał się osobą coraz bardziej rozpoznawalną w naszej szkole. Częściej też angażował się w działalność artystyczną. Organizacja i przygotowanie występów wymagały wielu starań. Szczególnie trudne było zdobycie kostiumów, które sam przywoził z teatru z Bydgoszczy.
Heniek wyróżniał się pięknym charakterem pisma. Wychowawca klasy, Franciszek Oziewicz, darzył go dużym zaufaniem, więc na koniec roku prosił go o pomoc w wypisywaniu świadectw szkolnych.
W Liceum Heniek przeżył duże zauroczenie. Obiektem jego młodzieńczej miłości była piękna dziewczyna o imieniu Ewa. Wszyscy o tym wiedzieli i rozmawiali. Tworzyli wspaniałą parę. Dziewczęta zazdrościły Ewie, a chłopcy – Heńkowi. Ja również. Miłość ta owiana była mgiełką romantyzmu.
Po ukończeniu liceum, w 1953 roku, Heniek otrzymał nakaz pracy w szkole w Rusinowie, niewielkiej wsi koło Kruszwicy. Po trzech miesiącach znalazł ogłoszenie, że Tadeusz Sygietyński tworzy zespół Warszawa. Udał się więc do Warszawy i został, jako jeden z nielicznych, przyjęty! Na przeszkodzie stał jednak trzyletni nakaz pracy. Z pomocą przyszła mu Ewa, która miała wujka w Inspektoracie Szkolnym. Zrozumiał on sytuację i pomógł Heńkowi. Nakaz pracy został uchylony. Heniek stał się członkiem zespołu Tadeusza Sygietyńskiego.
Tradycją naszego liceum stało się organizowanie zjazdów absolwentów. Należymy do Stowarzyszenia Absolwentów i Sympatyków Liceum Pedagogicznego Belfer w Inowrocławiu. Kiedy Heniek przyjeżdżał na nasze zjazdy zawsze był serdecznie witany, wyróżniany i hołubiony. Ta sytuacja wyraźnie go krępowała, ponieważ był człowiekiem skromnym. Uczestnicy zjazdów dzielili się również swoimi wspomnieniami, co sprawiało, że atmosfera była wspaniała, pełna życzliwości. Każde spotkanie z nim było niezapomniane.
Rocznik maturalny 1953 był z niego zawsze dumny, zwłaszcza gdy oglądaliśmy go w telewizji lub gdy po emisji jakiegoś programu pojawiał się napis: choreografia – Henryk Rutkowski. Radość napełniała nam serca, a objawiała się wołaniem: „widzicie, to nasz wspaniały kolega. oto chłopak z małego miasteczka, Piotrkowa Kujawskiego i nauczyciel z małej wiejskiej szkoły stał się wspaniałym artystą”.
Niestety, Heńka nie ma już wśród nas. Na dwóch ostatnich zjazdach, w roku 2015 i 2017, bardzo nam go brakowało. Brak ten szczególnie dotkliwie odczuwały roczniki maturalne 1953,1954, 1955.
Heńku, dopóki będziemy żyli, pamięć o Tobie zawsze pozostanie w naszych sercach.
Poniżej zamieszczam ten tekst w wersji redakcyjnej:
